روز سه شنبه28 خرداد سمینار تخصصی « سمینار تکنیکهای تصمیم گیری برای مدیران » با ارائه استاد محمدرضا شعبانعلی و با حضورعلاقه مندان، مدیران و متخصصان در سالن همایشهای مدرسه کسب وکار ماهان برگزار گردید. در این سمینار تخصصی که 4 ساعت به طول انجامید اهم مباحث مربوط به حوزه تصمیم گیری “مطرح گردید که خلاصه ای از آن به شرح ذیل می باشد:
در ابتدای سمینار، راه حلهای انسانها برای مواجهه با فوبیای انتخاب مطرح شد:
به تأخیر انداختن با توجیه کسب اطلاعات بیشتر
فرار کردن از انتخابهای بزرگ به انتخابهای کوچک
واگذار کردن تصمیم گیری به دیگران
تأیید طلبی
تغییر جزئی وضعیت موجود
فال گرفتن!
تسریع در تصمیم گیری…
نکاتی که در این زمینه مطرح شد: برای هیچ تصمیمی فرصت تکرار نیست. بعضی تصمیمها خیلی مهم هستند و بعضی تصمیمها کم اهمیت. اما مشکل اینجاست که گاه تا مدتها نمیفهمیم تصمیم ما جزو کدام یک از این تصمیمها بوده است… نمیتوان از تصمیم گیری گریخت. تصمیم نگرفتن، در بلندمدت خود یک تصمیم میشود.
امروزه آموخته ایم که مغز ما، آنقدرها هم که فکر میکردیم قدرتمند نیست و روانشناسان، خطاهای زیادی را به ما نشان داده اند. ما در یک لحظه روی هشت موضوع میتوانیم تمرکز کنیم. درک درستی از احتمال نداریم و وقتی احتمال دو چیز با هم ترکیب میشوند دیگر هیچ حسی نسبت به آنها نداریم… شواهد نشان میدهند که ما خیلی دیر یاد میگیریم… احساسات همیشه هست و نمیتوانیم اثر آن را در تصمیم گیریها حذف کنیم.
ممکن است در هنگام تصمیم گیری تمام گزینه های ممکن را تصور نکنیم. ممکن است اطلاعات کافی گردآوری نکنیم. سود و زیان هر گزینه را آنطور که باید و شاید در نظر نگیریم. اما همه اینها خطاهای مربوط به فرایند تصمیم گیری است. در این قسمت میخواهم به این نکته اشاره کنم که حتی گاهی اوقات فرایند تصمیم گیری کاملاً درست است، اما خطاهای متعددی در ذهن شما به عنوان تصمیم گیر بروز میکند. مطالعات نشان داده است که ذهن ناخودآگاه ما، در طول زمان، آموخته است که با راه حل های میانبر، تصمیم گیری در شرایط پیچیده و سخت دنیای واقعی را تسهیل کند. اما این میانبر ها، همیشه به نفع ما کار نمیکنند. مغز ما در طول عمرمان، آموخته است که مثلاً هر آنچه شفاف است نزدیک است و هر آنچه تار است دور است! این قانون کمک کرده تا ما در تخمین زدن فاصله ها راحت باشیم. اما همیشه نمیتوانیم این اصل را به کار ببریم. در هوای مه آلود، تخمین ما از فاصله ها غلط است!! برای خلبان ها اما میتواند خطرناک باشد. این است که به آنها روشهای دیگر تخمین فاصله آموخته میشود.
دامهای تصمیم گیری:
بسیاری از تصمیمهای ما، ادامه تصمیمهای قبلی و توجیه تصمیمهای گذشته هستند. دلیل:
عدم تمایل به پذیرش اشتباهات گذشته
امکان توجیه بهتر تصمیمهای قبلی
کاهش احتمال انتقاد از سوی دیگران
پنج عکس العمل غلط در مرحله تصمیم گیری
Over reaction : تصمیم ناگهانی گرفتن برای خروج از حالت اضطرار
Defensive Avoidance: به تأخیر انداختن به امید شرایط بهتر
Hypervigilance: جمع آوری اطلاعات بیشتر و به تأخیر انداختن دائمی تصمیم..
Desperate approaches: ناامیدان
Increamentalism: اطلاعات زیاد نمیخواهد. ریسک کم است. قابل دفاع است… خطر تصمیمگیریهای کلان از بین میرود. چون اساساً تصمیم کلان گرفته نمیشود… این روش مهمترین ایرادش این است که انسان را محافظه کار میکند…
Full Speed Ahead: حالا که دنیا را نمیفهمیم، بیایید دنیا را بسازیم… نمیدانیم وضع بازار چگونه است. پس محصول را فعلاً بدهیم.
افراد از لحاظ نوع تصمیمگیری به دو دسته تقسیم میشوند:
Maximizers
Satisficers: این گروه معیارها و استانداردهای خاص خود را برای انتخاب و تصمیمگیری دارند. تحقیقات نشان می دهند که ماکسیمایزر ها عموماً از انتخاب خود ناراضی هستند. همه ما کسانی را میشناسیم که به سرعت و راحتی تصمیم میگیرند و کسانی که تصمیم گیری برای آنها یک پروژه ملی است.
تصمیم بهتر یک مسئله Objective است یا Subjective?
ماکسیمایزر ها از نظر Objective بهترند اما از نظر Subjective نه.
حتی مطالعات دانشگاهی نشان میدهد کسانی که در دانشگاه های پایین تری هستند اما احساس میکنند در جای درستی هستند بیشتر رشد میکنند تا کسانی که در دانشگاه های بالاتری هستند اما در حال غصه خوردن هستند.
